maffia island

Back to Black Africa…definately . Na een nachtje in Dar nam ik het kleinste vliegtuig ooit naar Maffia Island, een klein eilandje onder Zanzibar in de Indische Oceaan, met 40000 eilandbewoners , en 1 dirtroad dwars door het eiland . Hier blijf ik mijn laatste maand om mee te werken aan een marien biologisch conservatieproject .  De eerste dagen nu ben ik druk geweest me het behalen van mijn advanced open water duikbrevet. Momenteel ben ik aan het studeren voor mijn visidentificatietest (zodat ik officieel kan meewerken aan het project, wat vooral data verzamelen is van de verschillende vissoorten rond de verschillende koralen), voorlopig hou ik het bij een blauwe vis, en rode vis, en een vis met stippen , en een zeeschilpad J, nog veel te studeren !! Het leven is hier eenvoudig en traag, ik had enkele dagen nodig om me aan te passen na het chaotische zwerversbestaan van Hot Rock, maar nu begin ik me te settelen in het ritme. Het kamp is 2 min lopen van het idylissche strand (fijn wit zand , opaque water, palmboom), en van Utende, het 2^e grootste dorp van het eiland. Elke dag gaan we met de zeilboot duiken, s avonds een biertje in het enige cafe van het dorp… Het kamp bestaat uit eenvoudige rieten hutjes, zonder stromend water of electriciteit .  Gelukkig hebben we een kok, Rose, die uit niets (er zijn bijna geen ingredienten te krijgen op het eiland) toch lekker eten kan maken. Ik probeer ook een beetje Swahili mee te pikken (Mambo ! Poa !) De mensen van het dorp zijn bijzonder vriendelijk, wij zijn de enige Mzungu (blanken) op het eiland , en vooral de kinderen zijn erg geinteresseerd .

Helaas is het internet verschrikkelijk, dus geen foto’s. Maar beeld jullie in : verlaten eiland gecombineerd met National Geographic films van onderwater visleven in de tropen, en je hebt het complete plaatje !!

Baadaye !

Hot Rock... the end

Na ons vertrek uit The Restaurant was het jammer jammer genoeg aftellen tot Cape Town, waar ik afscheid moest nemen van mijn nieuwe Hot Rock vriendjes. Gelukkig was dat nog 2 weken, die we allemaal tot het uiterste hebben beleefd :-) We hebben nog geklommen in Eagle Mountain enkele dagen, harde overhangende zandsteenroutes, got my ass spanked !! Ik dacht dat ik beter geworden was, maar helaas, niet in overhangroutes zonder voetsteunen (ontelbare keren Where is the f*cking foothold geroepen). Dat waren de laatste klimdagen, hierna hebben we gewandeld in de Drakensbergen, de hoogste bergketen van Zuid-Afrika, paard gereden in Lesotho, en gebungeejumped van de hoogste bungee ter wereld (216m, 5 sec vrije val, SCARY !!!) , en langzaam maar zeker naderden we Cape Town … Omdat we toch allemaal stiekem zaalklimmers zijn, hebben we een dag lang de indoorklimzaal van Cape Town bezet , waar we ons allemaal thuis voelden op de plastic grepen en in de magnesiumlucht J S avonds afscheidsdiner en zowaar gaan dansen in een echte nachtclub !!!  De volgende morgen (15 november) erg verdrietig (en nog een beetje zattekes) het vliegtuig richting Dar-Es-Salaam in Tanzania… op naar nieuwe avonturen !!

Tini in Afrika...vervolgd

Een luxeleventje, dat is wat ik nu leid, en het went zo snel!! We bezetten  (dat is echt wel het woord, kleren, klimspullen etc overal) tegenwoordig een groot huis, met 3 douches, een keuken, electriciteit voor de laptops, een terras om gezellig te ontbijten, internet om de hoek, en oneindig veel rotsen om te klimmen in een straal van 30 min wandelen. Hotrock is hier neergestreken voor 2 weken, en het enige waar we ons zorgen moeten over maken is naar welk gebiedje we gaan de volgende dag. De rots is harde zandsteen, vaak 30 m hoog, blokkig en licht overhangend. Technisch en continu klimmen dus, I like very much!! Mooie shiny bolts dicht bij elkaar, daardoor durven we ons niveau te boosten en moeilijke dingen te klimmen. We klimmen meestal met een groepje van 7, van ongeveer hetzelfde niveau, relaxed en stimulerend!! Het weer is ook perfect, 25 graden en zonnig met schapewolkjes, opgesmukt door een magifiek onweer hier en daar. Elke 3 dagen maken we er een feestje van s avonds (compleet met vodka-jelly en drankspelletjes), gevolgd door een rustdag. De grootste non-climbing activiteiten zijn filmpjes kijken, schaken, boekje lezen, en zeveren. Een regendag wordt gevuld met brood bakken of Belgische frietjes maken... This is climbing heaven baby!

Even terug in de tijd...
We besloten om vanuit windhoek asap (ttz, 80 km/h max voor onze grote rode truck) door te rijden naar het klimgebied, om er dan zo lang mogelijk te kunnen blijven, dat wou dus zeggen 5 drive-days op een rij. Gelukkig waren er enkele voorvallen om die dagen aangenaam te maken: we bezochten de magnifieke rode woestijnduinen van Sossusvlei (tot wel 300m hoog en deel van het droogste ecosysteem ter aarde) en de fish river canyon, de grootste canyon van Afrika. Nog een verjaardagsfeestje om het wildcamperen wat op te vrolijken, nogmaar eens een panne van enkele uren (tijdens welke we bedachten een hotrock kalender fotoshoot te organiseren, wat doe je anders ;-) En de epische strijd met de weegschalen: zowel in Namibie als in Zuid Afrika zijn er weegbruggen voor trucks. De eerste keer hadden we 2 ton (2000 kg!) overgewicht op de achteras. Verschillende weegrondes later, waarbij we eerst al onze watervoorraad en reservewielen gedumpt hadden, en er slechts 2 hotrockers ipv 20 in de truck zaten, hadden we nog overgewicht. Na een paar uur waren de autoriteiten (die trouwens niet om te kopen waren!!) ons aanhoudend gezaag eindelijk beu. We konden gaan als we de quota haalde door gewoon alles uit de truck te halen (alle bagage en wat maar wat los zat), de truck te wegen, en daarna alles terug op te laden (wat dus absurd is en volledig nutteloos, eigelijk hadden we een extra bus moeten inlassen om een deel van de bagage en passagiers op over te laden, maar dat kon nog uren duren). Om de weegbruggen aan de grens met Zuid Afrika te vermijden hebben we de grens om 5 uur s morgens overgestoken, de weegbrug ging nl pas open om 6 uur ;-)  

Zuid Afrika voelt helemaal niet als Afrika, groene grasvelden en bomen, straatverlichting, tankstations met warm water, zeep en toiletpapier, supermarkten met alles wat ons westers hartje begeert, en ze spreken hier Nederlands!! Nuja, Afrikaans eigelijk, maar ik begrijp het echt heel erg goed en kan hele conversaties voeren in het Afrikaans. Grappig. De blanke Afrikanen zijn wel maar een vreemd volkje, we vermoeden dat er veel inteelt aan de gang is geweest ;-0 Zowel in Namibie als hier in Zuid Afrika leven de blanken en zwarten nog steeds volledig gescheiden. De zwarte bevolking leeft in een parallelle stad aan de 'eigelijke' stad, die bestaat uit zwaar bewaakte huizen van de blanken. De sfeer in de eigelijke stad is vaak grimmig en ietwat intimiderend, terwijl het er in de townships erg los en vrolijk aan toe gaat, kleurrijk, geurrijk en vol muziek. Desondanks het afschaffen van de apartheid in 1994, is de rijkdom in het land nog steeds heel erg verdeeld (ook onder de zwarte bevolking).

Foto's van de traverse door Namibie vind je hier: http://picasaweb.google.com/tineke.cantaert/Namibia2#
de pics van het klimmen in the Restaurant volgen later!

Namibia

Eindelijk terug in de beschaafde wereld! Ik zit nu uit de verzengende Afrikaanse zon in Windhoek, alle hot rock vriendjes (dat zijn het ondertussen) vlakbij aan het zwemmen, kaarten, ping pongen, of aperitieven... this is life ;-)
Een kleine samenvatting van de laatste maand voor wie weinig bla bla verkiest: lange, maar gezellige reisdagen in de omgebouwde bus (met bouldermatten en al in the back om te slapen), georganiseerde chaos, meer wildcamperen langs de baan en aan de rotsen, ochtendklim en avondklim, wildlife spotten en ... feestjes!!

Wat ik eerst en vooral moet beschrijven is de groep mensen waar ik mee op reis ben, want dat bepaalt heel erg de reis. Ik ben samen met die mensen 24/7, het is echt heel erg intens, veel intenser dan ik had gedacht. Meestal kamperen we wild en is er niets in de buurt, dus je bent erg op elkaar aangewezen en altijd met elkaar bezig. Dat is wel erg aanpassen, er blijft weinig tijd over voor rust in je hoofd. En heel erg snel leer je elkaars kleine gewoontes en eigenaardigheden, je herkent de stemtimbres en gebaren, je ontwikkeld kleine gemeenschappelijke rituelen en uitdrukkingen,...de groepsdynamiek is erg interessant en ook hoe ik me gedraag in de groep. In het begin had ik het wat moeilijk met het Engels (wat me wel verbaasde, ik dacht dat ik wel goed was in Engels). De groep is erg dynamisch, chaotische en actief. Er gebeurt altijd wel iets. Het is echt erg moeilijk te beschrijven, ik ben er al een paar minuten over aan het nadenken aan het kijken naar de mensen rond mij hier...misschien geven de foto's een beetje een idee...Het jammere aan zo'n groepsreis is wel dat je veel minder meepikt van de lokale cultuur, ik praat ook veel minder met de lokale mensen. Je gaat gewoon mee met de flow (heb de lonely planet nog niet eens opengedaan! en dat is normaal gezien mijn bijbel ;-)


waar was ik gebleven? In Victoria Falls, in Zimbabwe. Daar hebben we een superdag gehad met raften, de rapids waren echt ongeloofelijk! paar keer uit de boot gegaan, en de boot is ook overkop gegaan, gelukkig waren er snelle kajaks die onze raft begeleiden en die je oppikten als je in het water viel en gewasmasjiend werd door de rapids. Foto's hiervan volgen later (we hebben ze enkel op dvd, en niemand heeft een dvdreader). S avonds was er een verkleedfeestje (jongens in meisjes en omgekeerd, op zijn UK's, broer Bram weet er alles van ;-) De volgende ochtend had ik kookdienst, ontbijt maken voor 25 met een 'lichte' kater is niet aan te raden ;-) en ook niet diner, die avond heb ik 500 g zout in de zo-goed-als-gare pastasaus gekieperd!! De dag erna zijn we door Botswana gereden door het Chobe national park, en hebben we olifanten en gemsen, gazellen en kudu's (ofzoiets) gezien. Eenmaal Namibie binnen besliste Birt (onze geliefde grote rode truck, die trouwens al 2x de wereld rond heeft gereden op verschillende hot-rock trips) dat hij er genoeg van had, de startmotor gaf de geest. We hebben 2 nachten op een drukke verkeerssplitsing aan een benzinestation gekampeerd, tot Simon en de truckchauffeur Richard de truck gerepareerd hadden. We waren wel allemaal een beetje bang, sommige sliepen op het dak van de truck, en we sliepen allemaal per 2 in een tent, dicht bij elkaar opgezet. De ganse nacht en dag stond er een hoopje nieuwsgierige Afrikanen enkele meters van ons kamp, aan het wijzen en lachen, alsof wij de nieuwste attractie waren in de zoo. Na dit debacle snel koers gezet naar Etosha national park, waar we ook mijn verjaardag gevierd hebben. Ik zei 'het enige wat ik nu nog wil, is een leeuw zien' en ziedaar was de leeuw, aan het eerste waterpunt dat we stopten in het park ;-) die dag hebben we heel veel wildlife gezien, en in de namiddag hadden we een camping met zwembad en koud bier. Een super-verjaardag ;-) (ook omdat niemand geloofde dat ik 29 werd, 23 was de algemene consensus ;-) En heel erg BEDANKT IEDEREEN VOOR ALLE VERJAARDAGSWENSEN!!!!!

Hierna werd het tijd voor wat serious business, en reden we eindelijk eindelijk richting de rotsen...Mighty Spitskoppe!! we hebben 8 dagen gewildkampeerd onder de rotsen, op waterrantsoen (dus 8 dagen niet wassen, hoewel ik een keer 1 uur heen en 1 uur terug gelopen heb om een douche te nemen), geen electriciteit, moordend heet op de middag, en vliegen overal. Er was vanalles wat om te klimmen op de granieten rots, multipitch, zelf beveiliging steken, mooie shiny bolts voor sportklimmen (wat ik dan gedaan heb), en een aantal leuke boulderproblemen. De eerste 2 weken van de trip (dus voor spitskoppe) heb ik wel geprobeerd mezelf wat in klimvorm te krijgen met te gaan hardlopen, en pull-ups aan de bus, maar toch... gelukkig was het vooral dalklimmen de eerste dagen, dat was ideaal om terug wat krachtiger te worden en technisch te klimmen. Tijdens onze tijd in Spitskoppe werden we vergezeld door drie 'oudjes' van rond de 75 die graag de spitskoppe zelf wilden beklimmen (een multipich met lastige aanloopwandeling over boulders en door schoorstenen). Een van hen had vroeger veel routes geopend in Kenia, ze waren vol verhalen van in de tijd dat klimmen werd uitgevonden, en hoe ze beveiligingen maakten met echte gedroogde noten die ze in de rotsen klemden. Superverhalen voor s avonds aan het kampvuur! Tijdens een van de beklimmingen van Spitskoppe hadden enkele jongens een clipspringer (een soort berggeit) gevonden die net van de rots getuimeld was, die hebben ze dan afgemaakt (humaan eindpunt, ze was stilletjes aan het sterven), getransporteerd naar het kamp en gevild, s avonds feest want we hadden vers vlees!!! (het kookbudget dat we krijgen is niet genoeg om vlees te kopen meestal). Een klimduo was ook wat te traag aan een multipitch begonnen, en ze hadden geen hoofdlampjes meegenomen, waardoor ze de nacht moesten doorbrengen op de top. Daardoor had ik gelukkig een hoofdlampje bij toen we met ons 3en beslisten om nog een avondklim te wagen enkele dagen later, abseil enkel met hoofdlamp in de pikkedonker voor de rest, spannnnnennnnddd!!!!

De laatste dagen hebben we doorgebracht in Swakopmund, een stadje aan de oceaan. Toen we er met de bus naartoe reden, keerde de wind in een keer en werd het ijskoud (de bus heeft bijna geen ramen meer, dus ongeloofelijk winderig). Ook in Swakopmund was het koud (typisch belgisch guur weertje), door de oceaanstroom en wind die uit het zuiden komt (en dus kouder is, zuidelijk halffront). Hier hebben we met een deel van de groep gezeekajakt, op zoek naar zeehonden en dolfijnen. We hebben een kudde zeehonden gespot, ze maken een ongeloofelijk grappig geluid (een kruising tussen een geit en een schaap). Dit deel van Afrika begint heel erg op Europa te lijken, met grote bakstenen en geverfde huizen, je vind hier alle luxe die je ook in Europa vind, en er zijn heel veel blanke Afrikaners (die ik begrijp want het afrikaans stamt af van het Nederlands, grappige conversaties zijn dat). De dag erna hebben we met quadbikes door de woestijn gereden, helemaal stoer! jumps en bochten en racen, het was echt de max! 
 
Veel groetjes!! jullie zijn dan wel uit het oog allemaal maar zeker niet uit het hart!
x
 
pics vind je hier: http://picasaweb.google.com/tineke.cantaert/Namibia#
 

Afrika!!! part 1: Zimbabwe

Hellllooooo!!!

Afrika...een continent dat tot de verbeelding spreekt....
Afrika... t is Azie niet ;-) ik heb het een beetje moeilijk om me aan te passen, warm en droog klimaat, volledig andere cultuur, duurder leven, moeilijker te reizen...Maar het komt wel goed met mij en Afrika!!

Op 14 sept stapte ik op de grote rode truck (BiRT, big red truck) van hotrock. Dat zijn een groep klimmers (vooral UK) die samen reizen en klimmen door afrika. Op 15 sept klom ik mijn eerste trad route (met zelf beveiliging steken in de rots!) en de 16 mijn eerste trad multipich!!! Die zotte Britten ook!! allemaal spannend maar supercool!! Er is ook een soloklimmer bij in onze groep (een Australier), die hebben we bij zonsondergang een multipich alleen zien klimmen...kippevel moment! wildkamperen vlak bij de rots, feestje op het dak van de bus, superleuk! hoewel ik moet zeggen dat het ook aanpassen is hoor, reizen met zo n grote groep!! Maar het komt wel goed met mij en Hotrock ;-)

Beste vrienden en wie mijn blog leest (de 2 man en een paardekop dus): de berichten zullen veel schaarser en korter worden, internet is er bijna niet, is duur en traag, en binnenkort hebben we 7-8 dagen wildkamperen op t programma!

Maar ik geniet met volle teugen en veeeeel stoere verhalen komen later! (oa morgen raften op categorie 5  zambezi rivier)

pics van de eerste dagen (Victoria falls vandaag! de derde grootste waterval in de wereld) vind je hier: http://picasaweb.google.com/tineke.cantaert/Zimbabwe#

dikke knuffel

Bye Bye Zuid-Oost Azie

Een klein berichtje vanop de luchthaven in Bangkok (10 dollar per uur internet!!): De foto's van Cambodia zijn online! http://picasaweb.google.com/tineke.cantaert/Cambodia Als Marijke tijd heeft zal ze er ook enkele toevoegen, mijn camera heeft redelijk wat kuren (panasonic en zeewater en zand zijn niet zo n goede vriendjes). Ondertussen ben ik terug alleen met mijn 30 kg bagage, deze ochtend veel te vroeg Marijke op een tuktuk richting luchthaven gezet..

Korte samenvatting van de laatste week Cambodia met Marijke: Zaaaalig!! We hebben nog wat meer gerelaxed en gefeest in Sihanoukville, nog wat ge-eiland hopped, richting Thaise grens getrokken voor wat jungle trekking en mudroad driving, watervallen bezocht en irriewiediewaddiedolfijnen gespot (juiste term is Irriwadydolphins, zoetwaterdolfijnen).

Nu inchecken voor Harare!!!! spannnnnennnd!!

tot later!

Cambodia in the rainy season

Wat te doen op een door-de-weekendse monsoon dag in Cambodia? Bloggen.. Bloggen met co-writer Marijke!! Yep, Marijke is ook toegekomen en ondertussen al 2 weken aan het lachen met m'n (note Marijke: "mega-") grote rugzak.

Misschien starten met een korte introductie van dit nieuwe land op de tocht.
Cambodia: land van de pyjama's, Boeddha's, en Wats.
- De Cambodianen zijn erg conservatief, vandaar dat de vrouwen altijd gekleed zijn in lange broeken en truien, of flanellen pyjama's - ah ja, dat is super comfortabel..tempting..but too hot for us ;)

- 95% van de bevolking is boeddhistisch: overal versierde beelden, offerhuisjes, monniken,... Heel kleurrijk - mooi!!
- En wat is een Wat?? Een tempel/pagode, en daar hebben we er ondertussen al ontelbaar veel exemplaren van gezien (zie foto's). De mooiste, en bekendste, is Angkor Wat in Siem Reap.

En wat hebben we zoal allemaal al gedaan in dit prachtige, soms regenachtige, meestal hete, land...
We zijn gestart in Phnom Penh, de hoofdstad. Tineke een deel van haar kleren vergeten op de Filippijnen, Marijke op dag 0 al direct een (lees enige) trui kwijtgespeeld: het perfecte reisduo :) Hier bezochten we het Royal Palace en de Silver Pagoda, met de grappig sprekende gids (Engels met een "wollig" accent). We vernamen dat de huidige koning een balletdanser is van 53, en dat alle Cambodianen er nogal een beetje mee lachen. "Noooh, he is not married - knipoog."
Een minderleuk, eerder aangrijpend, bezoek was dat aan de Killing Fields en de S-21 voormalige gevangenis. Zie geschiedenis: Khmer Rouge, Pol Pot, 1975-1979, 1-2 miljoen mensen gedood (ongeveer de helft van de bevolking toen) -> http://en.wikipedia.org/wiki/Khmer_Rouge. Daarenboven is Cambodia ook nog aan het herstellen van de burgeroorlog die pas eindigde in de jaren '90.

Na Phnom Penh trokken we naar het "achtste wereldwonder" in Siem Reap: de tempels gebouwd tijdens de Angkor periode (900-1200, roughly). We bleven er 2 dagen: om 5u 'smorgens reeds met kodak in de aanslag voor de zonsopgang (helaas een beetje bewolkt, maar gelukkig geen regen), poseren als Lara Croft of Apsara danseres, verdwalen in de overwoekerde ruïnes, 15 bracelets for only 1$,... Iedere avond genoten we van traditionele dansen bij het typische, spicy, khmer eten (vegetable noodle soup).

Genoeg met de cultuur, we waren klaar voor de natuur en de dorpjes en we namen de boot naar Battambang. Wind en zon op het dek (maar gelukkig geen zonneslag), zwaaien naar de boeren en kindjes in de drijvende dorpen, Tineke met ipod op, Marijke 1.000 foto's aan het maken,...: zalig! De boot al liever dan de bus, en de moto nog liever..een dag lang toerden we door het platteland, gestuurd door de gebaren van de vriendelijke, verlegen, locals. Nee, we zijn niet op een landmijn gereden! Maar er liggen er inderdaad nog heel wat in Cambodia: http://en.wikipedia.org/wiki/HALO_Trust#HALO_Cambodia

Op een platgedrukte, urenlange, rit in een gedeelde taxi, ontmoetten we Madam Corleone van Cambodia... Ze draagt een handtas volgepropt met riels (khmer geld), is geëscorteerd door haar zoon, doet 101 levendige telefoontjes met haar verschillende gsms, geeft onderweg -al rijdend- pakjes geld af aan "bendeleden" op de fiets,... Of hoe langer een taxirit duurt, hoe wilder onze reisverhalen worden ;)
Kep is een vissersdorp, gekend voor de krab, waarvan we nog altijd niet weten hoe je die deftig moet opeten. Niet veel te beleven daar, behalve te island hoppen -note Marijke: woohoo! We slapen op Koh Tonsay en varen verder richting Koh Pau (Koh = eiland). Daar draaien de enthousiaste kinderen bloemen in ons haar en lopen modeshow met onze zonnebrillen. En onze sproeten zijn oh zo grappig! "Time to go" roept onze persoonlijke kapitein, en inderdaad: we doorstaan een stormachtige trip terug naar Kep. Lees: verzopen waterkiekens komen terug aan land.

Kampot: happy hours, golden showers ;) Het verlaten hotel op Bokor Hill doet ons denken aan "The Shining" (en de film "Cities of ghosts" is er trouwens opgenomen); cool om erin rond te spoken!
Om maar eens wat aan sport te doen, hebben we ook een tocht op de fiets gedaan. Check!

Shinahoukville is het Blankenberge (jaja ieder land lijkt zijn eigen Blankenberge te hebben) van Cambodia. Helaas regent het al 2 dagen en vullen we onze tijd met dingen die vrouwen gelukkig maken: lekkere koffie drinken, shoppen, massages, facials, boekske lezen, pedicure, pizza eten en pintjes drinken in een strandbar ;-)

Monsoon kisses from Cambodia!!
Tineke & Marijke

PS: foto's volgen later!

Discovering the North

Na al dat strandgeweld dacht ik dat het wel eens terug tijd was voor wat serious business. Heel wat boot/bus/jeepney/tricycles/mini-vliegtuigjes later bevind ik me aan de voet van de Pinatubo vulkaan. Het enige hotelletje dat dit dorpje rijk is, is onvoorzien dicht...gelukkig mag ik bij de verre-aangetrouwde familie van de eigenaar blijven slapen!! Volgende dag Pinatubo omhoog. Wat me vooral interesserde eigelijk waren de oorspronkelijke bewoners van deze streek (en van de Fillipijnen!): de Aeta. Wat tegenwoordig de 'Fillipijnen' genoemd worden zijn eigelijk een mengeling van Chinezen, Maleisiers, Koreanen en Spanjaarden. De Aeta worden heel erg verdrukt en hebben heel weinig rechten (contradictorisch zijn de Fillipijnen zeer tolerant voor alle andere nationaliteiten).

Hierna verder koers noordwaards gezet, naar de Mountain Province. Ben ondertussen helemaal in het ritme en gewoon van lange busreizen te maken (6 uur en langer). Ik vind het zelfs leuk: je ontmoet allemaal verschillende mensen (oa iemand die 22 jaar had vastgezeten voor drugshandel, een jeugdzonde, zo zij hij zelf), je ziet  veel van het dagelijkse leven (weg kapot door regenval, allemaal van de bus, 30 min omlopen en op nieuwe bus), en het geeft je tijd om na te denken en te dagdromen...

De eerste stop was Sagada: erg afgelegen, met mooie kalkrotsen en grantiet. Jammer genoeg niet geklommen, wel geklauterd in de grot!! Hier vind je ook de hanging coffins, dat zijn doodskisten die aan de rotswand hangen, nee, niet van overleden klimmers om de mensheid te waarschuwen hoe gevaarlijk klimmen wel niet is (net nieuws van Cloe gehoord) maar van de lokale bevolking omdat die geloven dat dat de manier is om de geest vrij te laten uit het lichaam. Hier had ik een "Indiana Jones and the temple of Doom" gevoel: ik was helemaal alleen in die vallei, het had net gigantisch geregend, de zon was aan het zakken, en dan overal die doodskisten, nadat ik door grotten en spelonken geklauterd was.

De laatste stop was een tweedaagse staptocht (8u per dag) door de rijsvelden en de bergen naar velaten dorpjes. Sommige dorpen zijn 6 uur te voet afgelegen van de dichtsbijzijnde weg, en hebben geen electriciteit. In elk dorp is wel een schooltje, en voor de middelbare school gaan de kinderen op kostschool. In het weekend komen ze naar huis waar ze vaak het ganse weekend helpen op de rijstvelden. Verder houden de mensen hier nog heel erg vast aan cultuur en geloof, was dus heel leerrijk en grappig om over die gewoonten te leren.

Alweer de ongeloofelijke vriendelijkheid van de mensen ervaren: ik had net voldoende geld om mijn gids te betalen, maar daarna ging ik rechtstreeks de nachtbus op naar Manila, en had dus geen geld om een taxi te betalen. Mijn gids vond dat geen goed idee dat ik om 5 uur s ochtends in Manila stond zonder een cent, dus stelde hij voor dat ik het geld maar moest houden en zijn betaling doen via Western Union als ik in Manila was. Een ander voorbeeld: diezelfde nacht dus kwam de bus aan om 4.30, maar ik was aan het slapen, en dus heeft de buschauffeur me laten liggen tot ik wakker werd (een uur later). Iedereen weg, wel vreemd zo wakker worden.

Hierna richting Cambodja, waar ik Marijke ontmoet!

Quote van de dag: Be honest, even if others are not, will not, cannot (op grote borden overal langs de weg)

Quote van de dag: Bahala Na (vrij vertaald als: we zien wel, als het God beliefd, het is zoals het is)

Wist-je-datje: De Fillipino's zijn helemaal weg van karaoke, en ze doen het ook voor echt. Er wordt niet mee gelachen, en iedereen zingt (vals) uit volle borst.

Wist-je-datje: hanegevechten zijn de nationale sport hier. Tijdens marktdagen wordt er gewed. De winnende haan wordt na het gevecht helemaal terug opgelapt (vaak met naald en draad), de verliezende haan...gaat in de stoofpot. Je vind hier trouwens bijna geen dieren, alles wat kan lopen of vliegen is jaren geleden al in de stoofpot beland. Dus voor de fauna moet je hier niet zijn.

ps: foto s komen later, pc is traaaaaaag

Party time in Boracay

Boracay, het Blankenberge der Fillipijnen. Ik heb ze dus eindelijk gevonden, die touristen. Blijken vooral Koreanen en Chinezen te zijn ;-) De eerste avond een Waal, een Marrokaan, een een Israelische leren kennen en daar de rest van de dagen mee opgetrokken. Voor de rest valt er niet zoveel te melden; zon, zee en windsurf overdag, feestjes op het strand tot de zon terug opkomt s avonds....VAKANTIE!!!

Suiquijor roadtrip

Na de tocht op mount Kanlaon besloten enkele dagen te bekomen op het ydillische eiland Suiquijor. Je kent het wel, glashelder water, witte stranden, palmboom, snorkelen aan het strand, dat type. Ik had een supergezellig hutje aan het strand, ik kon de golfslag horen (niet zo gezellig s nachts, de eerste nacht vooral was ik eigelijk vooral erg bang, die hutjes zijn niet al te inbreker-proof, eenmaal je er begint over na te denken).

Ik had het ook even lastig om terug alleen te zijn terug. Alleen reizen voor mij zorgt ervoor dat alles 'vlakker' verloopt, de pieken en dalen zijn eruit : als het slecht gaat kan je tegen niemand klagen, waardoor je er maar gewoon doormoet, en als het erg goed gaat (erg mooi, leuk, interessant) kan je dat met niemand delen. Ik heb geen contact met andere touristen, voornamelijk ... omdat er gewoon geen zijn. Het is nu laagseizoen en ik heb ook gekozen voor wat roads less travelled bestemmingen.

Een opgedreven brommer gehuurd in Suiquijor voor 2 dagen. supercool cruisen door het eilandje (70 km omtrek) met hier en daar een stop voor de weg te vragen (verloren gereden nooit, kan ook niet he op zo n klein plukje land, af en toe wist ik gewoon even niet waar ik was) wat dan uitmonde in gezellige gesprekjes. De Fillipino's stoppen me ook altijd eten toe, ik moet dan dit of dat proeven, en hun een hand geven. En iedereen zwaait en zegt vrolijk goededag. Ik voel me af en toe een filmster ;-)

Ik heb hier ook wat op het strand gelummeld, gelezen, gesnorkeld, en mijn eerste duik gedaan !! (meer duikavonturen volgen in december!)

Wist-je-datjes: het land is een van de meest corrupte ter wereld, het was 45 jaar een US kolonie (dat merk je nu nog aan het stratenplan en het eten, en de taal natuurlijk), en het enige Katholieke land in Azie.

Quote van de dag: You need the green ones (voor de benzine voor de brommer, er was rode en groene benzine in glazen cola-flessen, zie foto's)

foto's vind je hier: http://picasaweb.google.com/tineke.cantaert/Suiquijor#

Gisteren dan een ganse dag gereisd, van 5 am tot 7 pm, boot-bus-boot-bus. Wat me vooral opviel was de armoedigheid. Op het platteland en in de kleine dorpjes zijn de mensen wel arm, maar niet armoedig: elk gezin heeft zijn eigen erfje, met een kip of twee en een koe of een geit, en alles is netjes en goed onderhouden. In de verstedelijkte gebieden is er veel meer aftakeling, open riolen, mensen leven er te dicht op elkaar.

Tot later!

T 

Negros: Climbing Mt Kanlaon

I'm back!!! eindelijk eindelijk een goede internet verbinding gevonden (wie me kent weet dat ik gruwel van traagheid, me, Tineke-efficient-Cantaert).

Dus hier gaan we...

Negros: een van de 700 eilanden die samen de Fillipijnen worden genoemd. Plan was de beklimming van de hoogste berg, 'amper' 2500m. It happens to be dat deze berg ook een actieve vulkaan was, en daar was het me om te doen ;-) ik verwachtte dampende fumarolen, stinkende mudholes en een krater om U tegen te zeggen. Helaas pindakaas was het weer erg slecht (erg erg erg slecht: er was een Typhoon in het noorden van het land, en wij hadden de uitloper ervan). Toch hebben we de tocht uitgezongen, met drie dagen van 8 uur stappen en flink stijgen (en dalen) En door alle miserie (tent nat, alles nat, koud, wind, modder) komt men dichter tot elkander. Veel gelachen met die mannen, en ook veel gepraat over hun cultuur, gewoontes, leven bij een glaasje Fillipijnse rum s avonds in de tent) (dat deed deugd man!). Ik heb de gidsen mijn tentje geschonken, volgens hen konden ze het nog maken, ik had genoeg van het inlopen lang alle kanten.

Wist-je-datje: een van de gidsen had een Patagonia jasje van wel 20 jaar oud (jaja, Vince, kwaliteit he ;-) waar ik in geslapen heb de laatste nacht. Hij kocht het op de markt, waar al onze Westerse liefdadigheidskleren naartoe gaan. Die worden hier gewoon verkocht (wel voor een zeer zacht prijsje).

wist-je-datje: een van de gidsen was getrouwd, en zijn vrouw belde wel 10x per dag (als we signaal hadden, wel te verstaan) of ze naar de winkel mocht, op bezoek mocht bij haar zus etc.

wist-je-datje: de kinderen op het platteland worden naar school 'gelokt' met gratis maaltijden. Dat lukt erg goed. Bijna alle kinderen tot 16 lopen school, de meeste kunnen zelfs een mondje engels (op de middelbare scholen in de steden wordt enkel Engels gesproken, 1 peso te betalen per Fillipijns woord)

Quote van de dag: it will stop raining soon (na de eerste 30 min regen, het is niet meer gestopt)

foto's van deze epische trip vind je hier: http://picasaweb.google.com/tineke.cantaert/Negros#

een blog dus...

tsja, een blog dus. Men wou een blog. Is wel makkelijk, dan hoef ik alles maar 1 keer uit te leggen ;-) dus hier gaan we.

Juli: eerst en vooral de Grote Verhuis, dan Werchter, de dagtripper uithangen met de mama, vrienden bezoeken (toch alweer geen tijd genoeg, ik heb de meeste maar 1x gezien en sommige zelfs niet), bijpraten met de zus en de broer, 1 doorsteek-nachtje Gentse Feesten, eigelijk ook nog veel dingen afmaken voor het (ex-)werk en... 1 weekje klimmen in Ailefroide (Franse Alpen) met de man en na een paar dagen ook met klimvriendjes. 

En daarna...wienietwegisisgezien!!! Voor degene die het nog niet wisten: het is de Fillipijnen geworden (dank aan Klaas zijn cadeau'tje ;-) voor Deel 1. (Deel 1 : 3 weken op mijn gemakje alleen van eiland naar eiland hoppen). Zie hieronder de eerste foto's van een dagje Manila. I like it a lot! De Fillipino's zijn supervriendelijk, rustig (geen gebedel, ge-'look madam, want to buy x or y" or ge-"taxi ma'm? Where are you going? Verbazingwekkend genoeg spreken ze allemaal een goed mondje Engels, dus dat is ook goed megenomen (Tagalog is not so easy my friend)  Anyway, men zei me veel foto's en weinig blabla, dus hier zijn er enkele:   

quote van de dag:  "And the man shall give all his money to his wife and provide her with all she needs" gehoord tijdens een trouwceremony in de oudste stenen kerk van de Fillipijnen

tot later! 

T