Discovering the North

Na al dat strandgeweld dacht ik dat het wel eens terug tijd was voor wat serious business. Heel wat boot/bus/jeepney/tricycles/mini-vliegtuigjes later bevind ik me aan de voet van de Pinatubo vulkaan. Het enige hotelletje dat dit dorpje rijk is, is onvoorzien dicht...gelukkig mag ik bij de verre-aangetrouwde familie van de eigenaar blijven slapen!! Volgende dag Pinatubo omhoog. Wat me vooral interesserde eigelijk waren de oorspronkelijke bewoners van deze streek (en van de Fillipijnen!): de Aeta. Wat tegenwoordig de 'Fillipijnen' genoemd worden zijn eigelijk een mengeling van Chinezen, Maleisiers, Koreanen en Spanjaarden. De Aeta worden heel erg verdrukt en hebben heel weinig rechten (contradictorisch zijn de Fillipijnen zeer tolerant voor alle andere nationaliteiten).

Hierna verder koers noordwaards gezet, naar de Mountain Province. Ben ondertussen helemaal in het ritme en gewoon van lange busreizen te maken (6 uur en langer). Ik vind het zelfs leuk: je ontmoet allemaal verschillende mensen (oa iemand die 22 jaar had vastgezeten voor drugshandel, een jeugdzonde, zo zij hij zelf), je ziet  veel van het dagelijkse leven (weg kapot door regenval, allemaal van de bus, 30 min omlopen en op nieuwe bus), en het geeft je tijd om na te denken en te dagdromen...

De eerste stop was Sagada: erg afgelegen, met mooie kalkrotsen en grantiet. Jammer genoeg niet geklommen, wel geklauterd in de grot!! Hier vind je ook de hanging coffins, dat zijn doodskisten die aan de rotswand hangen, nee, niet van overleden klimmers om de mensheid te waarschuwen hoe gevaarlijk klimmen wel niet is (net nieuws van Cloe gehoord) maar van de lokale bevolking omdat die geloven dat dat de manier is om de geest vrij te laten uit het lichaam. Hier had ik een "Indiana Jones and the temple of Doom" gevoel: ik was helemaal alleen in die vallei, het had net gigantisch geregend, de zon was aan het zakken, en dan overal die doodskisten, nadat ik door grotten en spelonken geklauterd was.

De laatste stop was een tweedaagse staptocht (8u per dag) door de rijsvelden en de bergen naar velaten dorpjes. Sommige dorpen zijn 6 uur te voet afgelegen van de dichtsbijzijnde weg, en hebben geen electriciteit. In elk dorp is wel een schooltje, en voor de middelbare school gaan de kinderen op kostschool. In het weekend komen ze naar huis waar ze vaak het ganse weekend helpen op de rijstvelden. Verder houden de mensen hier nog heel erg vast aan cultuur en geloof, was dus heel leerrijk en grappig om over die gewoonten te leren.

Alweer de ongeloofelijke vriendelijkheid van de mensen ervaren: ik had net voldoende geld om mijn gids te betalen, maar daarna ging ik rechtstreeks de nachtbus op naar Manila, en had dus geen geld om een taxi te betalen. Mijn gids vond dat geen goed idee dat ik om 5 uur s ochtends in Manila stond zonder een cent, dus stelde hij voor dat ik het geld maar moest houden en zijn betaling doen via Western Union als ik in Manila was. Een ander voorbeeld: diezelfde nacht dus kwam de bus aan om 4.30, maar ik was aan het slapen, en dus heeft de buschauffeur me laten liggen tot ik wakker werd (een uur later). Iedereen weg, wel vreemd zo wakker worden.

Hierna richting Cambodja, waar ik Marijke ontmoet!

Quote van de dag: Be honest, even if others are not, will not, cannot (op grote borden overal langs de weg)

Quote van de dag: Bahala Na (vrij vertaald als: we zien wel, als het God beliefd, het is zoals het is)

Wist-je-datje: De Fillipino's zijn helemaal weg van karaoke, en ze doen het ook voor echt. Er wordt niet mee gelachen, en iedereen zingt (vals) uit volle borst.

Wist-je-datje: hanegevechten zijn de nationale sport hier. Tijdens marktdagen wordt er gewed. De winnende haan wordt na het gevecht helemaal terug opgelapt (vaak met naald en draad), de verliezende haan...gaat in de stoofpot. Je vind hier trouwens bijna geen dieren, alles wat kan lopen of vliegen is jaren geleden al in de stoofpot beland. Dus voor de fauna moet je hier niet zijn.

ps: foto s komen later, pc is traaaaaaag